Smart me [& Melissa]

"Wat slim ben je weer. Lekker even een rondje in de woestijn lopen. Geweldig" Als ze nou water kon creëren was dat fijner geweest. Als ze nou een wolf werd was ze nog even uitgeput. Waarom was ze hier nou eigenlijk heen gegaan? Cactus! Noa rende er naartoe. Aangekomen bij de cactus stond ze een beetje doelloos te kijken. Ze rommelde wat in haar tas en kreeg uiteindelijk een keukenmes te pakken. De cactus was gelukkig niet hoog, dus kon ze zo het topje er vanaf snijden. Ze maakte van haar handen een kommetje en stopte deze in de cactus. Haar handen kwamen de cactus uit met koel, vers water. Meteen begon Noa het op te slurpen.

Met haar schildersspullen op zak, samen met nog wat extra water en zonnecrème liep Melissa door de woestijn. Ze had een zonnebril en een afgrijselijk petje op, maar het beschermde haar wel goed tegen de zon. Plots bleef ze staan. Haar ogen knepen zich tot spleetjes. In de verte kon ze vaag een gestalte zien, vlak naast een cactus. Nieuwsgierig liep ze er naartoe. Van dichterbij kon ze een meisje zien, iets ouder dan haar, die water uit de cactus dronk. 'Hé!' riep ze, en ze hoopte dat het meisje haar had gehoord.

Gestoord keek ze op. Een kind van ongeveer haar leeftijd stond iets verderop. Ze had een goed gevulde tas mee. "Ja?" Waarom was ze nou niet nét wat eerder gekomen? Het regenwater dat uit de cactus kwam was lang niet zo lekker dan kraanwater. Misschien dat dit meisje wat bij. Noa draaide nu haar hele lichaam in haar richting.

Het vreemde meisje keek op. 'Ja?' vroeg ze, met een licht geïrriteerd gezicht. Ze draaide zich nu helemaal om en voor Melissa het zelf in de gaten had vroeg ze: 'Waarom drink je water uit een cactus?' Toen ze besefte wat ze gezegd had, sloeg ze haar ogen neer en antwoordde: 'Sorry. Ik ben Melissa.' Aarzelend stak ze haar hand uit.

'Waarom drink je water uit een cactus?' Tja. Waarom zou ze dat in gods naam doen? "Omdat ik dorst heb." Ze klonk nog niet veel aardiger. 'Sorry. Ik ben Melissa.' Dat was al beter. Noa knikte goedkeurend. "Ik ben Noa. Aangenaam." Ze nam de hand aan en schudde hem twee keer.

"Ik ben Noa. Aangenaam." zei het vreemde meisje, Noa, terwijl ze haar hand schudde. 'Woon je in de buurt?' vroeg Melissa, ze had Noa nog nooit tijdens een van haar dagtochten tegengekomen, dus ze vroeg zich af waar ze vandaan kwam. 'Mijn ouders hebben een klein restaurant langs de snelweg.' antwoordde ze op haar eigen vraag, terwijl ze met haar vinger naar de juiste richting wees.

'Woon je in de buurt?' Vroeg Melissa. 'Mijn ouders hebben een klein restaurant langs de snelweg.' ze wees een richting uit. Waarschijnlijk zou het restaurantje daar ergens liggen. Noa grijnsde. "Nou. Eerlijk gezegd niet. Ik woon in Peredido Beach. Dat is nogal een eind weg." Ze gebaarde richting het stadje.

"Nou. Eerlijk gezegd niet. Ik woon in Perdido Beach. Dat is nogal een eind weg." antwoordde Noa, terwijl ze net als Melissa met haar vinger wees. Er verscheen een diepe frons in Melissa's voorhoofd. 'Perdido Beach? Ga je daar dan naar school?' vroeg ze verbaasd. Zelf zat ze daar ook op school, en het verbaasde haar dat ze Noa dan niet herkende.

'Perdido Beach? Ga je daar dan naar school?' O jee.. Nu kwam het. "Over een week... Ik ben nu de omgeving aan het verkennen." Ineens was ze heel verlegen. Nu zou ze het allemaal moeten vertellen. Daar zat ze niet op te wachten

"Over een week... Ik ben nu de omgeving aan het verkennen." Melissa hoorde de aarzeling in haar stem. Ze voelde dat Noa zich ineens veel verlegener deed. 'Is er iets?' Vroeg Melissa aarzelend. Ze wilde zich niet opdringen, maar was natuurlijk wel nieuwsgierig naar Noa's uitleg.

'Is er iets?' Nee. Dit ging ze niet vertellen. Als ze elkaar later kende misschien wel. Maar nu niet. "O. Nee hoor." Nonchalant* leunde ze tegen het dichtstbijzijnde voorwerp. Een aantal naalden drongen langzaam haar hand in. Brullend sprong ze van het weg. Ze had ineens spitse oren en amberkleurige ogen. Ze had ineens een hoop haar en haar rug was wat krom. Dit had ze wel eens als ze halverwege haar transformatie bleef steken. Dat was meestal als ze van iets schok wat niet gevaarlijk was. Snel corrigeerde ze het. Maar het was al te laat. Dat wist ze zeker.


*Eindelijk in één keer goed! XD

"O. Nee hoor." antwoordde Noa nonchalant. Ze verzette zich een beetje, en Melissa riep nog: "Pas op!", maar ze was al te laat. Met een kreet van schrik sprong Noa weg van de cactus. "Kom, ik heb verband in.." Halverwege haar zin bleef ze stokstijf staan. Voor haar stond er geen meisje meer, maar een soort weerwolf. Ze had spitse oren en een kromme rug, maar Melissa had niet veel tijd om te kijken. Plots veranderde het wezen terug in Noa. "Wat..." vroeg ze, maar meer kwam er niet uit.

{+1 ^^}

"Het.. Het is niet wat je denkt!" zei Noa paniekerig. Geschrokken zette Melissa een paar stappen naar achteren. Ze stond op het punt te gillen, maar kon zich nog net inhouden. Langzaam ademde ze in en uit. Toen ze genoeg gekalmeerd was, vroeg ze bevend: "Wie, of wat, ben jij eigelijk?"

"Wie, of wat, ben jij eigenlijk?" Godverdomme. "Ik- ik ben Noa." Piepte ze. Je was te laat oen. Nu moet je het wel vertellen. Maar dat kan ik niet! De twee stemmen in hun hoofd voerde een gevecht dat eeuwig door kon gaan. "Ik weet niet wie of wat ik ben.. Ik zat in een grot, en toen was ik ineens een kat.." Was het wel hard genoeg? Noa plofte moedeloos in het hete zand neer.

"Ik- ik ben Noa." piepte het meisje. Tegenstrijdige gevoelens waren op haar gezicht te lezen. "Ik weet niet wie of wat ik ben.. Ik zat in een grot, en toen was ik ineens een kat.." Moedeloos plofte Noa in het zand. Melissa haalde nog eens diep adem en ging naast haar zitten. "Wat is er eigelijk gebeurd?" vroeg ze Noa aarzelend.

"Wat is er eigelijk gebeurd?" Noa schepte in het zand en liet het langs haar vingers glijden. "Heb je wel eens dat je schrikt van iets waar je helemaal niet van hoeft te schrikken?" Wow.. Dat klonk best wel raar. "Nou.. Als ik schrik dan verander automatisch in een wolf, omdat dat het sterkste is wat ik kan. Maar als ik van iets ongevaarlijks schrik dan blijf ik zeg maar halverwege in mijn transformatie steken.." Wat idioot eigenlijk.. "Eehm.. Als je het zou filmen en langzaam zou afspelen zie je me denk ik krimpen, hariger worden, mijn oren verplaatsen en zo voort.." Dat was tenminste wat ze er zelf bij voorstelde.

"Heb je wel eens dat je schrikt van iets waar je helemaal niet van hoeft te schrikken?" Noa schepte met haar vingers in het zand en aarzelde even. "Nou.. Als ik schrik dan verander automatisch in een wolf, omdat dat het sterkste is wat ik kan. Maar als ik van iets ongevaarlijks schrik dan blijf ik zeg maar halverwege in mijn transformatie steken.." Melissa kon even niet meer volgen. "Eehm.. Als je het zou filmen en langzaam zou afspelen zie je me denk ik krimpen, hariger worden, mijn oren verplaatsen en zo voort.." Nu snapte Melissa er echt niets meer van. "Wolf? Transformatie?" zei ze licht hysterisch.

"Wolf? Transformatie?" Oei.. Wat was dit weer lastig uit te leggen..
"Shapeshifters. Ken je die? Van die mensen die in bepaalde dieren kunnen veranderen.." Nu maar hopen dat ze fantasy boeken las. "Nou, dat ben ik dus eigenlijk.." Noa dacht even na voor een andere manier om het te vertellen. "Kijk.. Ik kan niet één twee drie in zo'n dier veranderen. Daar zit een super snelle verandering in. dat is nog niet eens een seconden, maar in die tijd krimp ik en word ik hariger en zo.." Leek dit niet erg veel op het vorige? "Eehm. Anders weet ik het ook niet uit te leggen."

"Shapeshifters. Ken je die? Van die mensen die in bepaalde dieren kunnen veranderen.." probeerde Noa haar uit te leggen. Melissa knikte voorzichtig. "Nou, dat ben ik dus eigenlijk.. Kijk.. Ik kan niet één twee drie in zo'n dier veranderen. Daar zit een super snelle verandering in. dat is nog niet eens een seconden, maar in die tijd krimp ik en word ik hariger en zo.. Eehm. Anders weet ik het ook niet uit te leggen." Melissa knikte opnieuw en kneep haar ogen dicht. Alles even op een rijtje zetten. Noa was dus een shapeshifter, en kon in verschillende dieren veranderen. En als ze ergens van schrok kon ze plots in zo'n transformatie blijven steken. Melissa wilde er niet al te veel over nadenken, ze wist genoeg. Een beverige glimlach verscheen op haar gezicht. "Wat deed je eigelijk in de woestijn zonder eten en drinken?"

"Wat deed je eigelijk in de woestijn zonder eten en drinken?" Nog lachte zachtjes. "Dat is een voorbeeld van een onvoorbereid avontuurtje. Maar ik heb nog niet veel avontuurlijks meegemaakt." Een slangetje ja. Ze had nog op tijd kunnen vluchten. Maar dat was niet echt avontuurlijk.

"Dat is een voorbeeld van een onvoorbereid avontuurtje. Maar ik heb nog niet veel avontuurlijks meegemaakt." antwoordde Noa lachend. Melissa knikte begrijpend, dat had ze ook al vaak meegemaakt. "Hoe gaat het met je hand?" vroeg ze maar.

"Hoe gaat het met je hand?" Eeh. Haar hand? O ja. Die had ze geprikt. Noa keek er even naar. "O.. Dat is alweer bijna beter. Het zijn niet echt grote wonden." Als ze groot waren geweest had het wel even geduurd. En dan had het een hoop gejeukt. Maar gelukkig was dat niet het geval.

"O.. Dat is alweer bijna beter. Het zijn niet echt grote wonden." Melissa knikte, dat was dan ook weer geregeld. "Heb je al gegeten?" vroeg ze beleefd. Het was meer een uitnodiging dan een vraag. Melissa had al de hele ochtend gestapt en had reuze honger. Ze keek rond of ze een geschikt plekje vond, wat verderop stonden een paar boompjes en wat gras. Een ideaal picknick-plekje.

"Heb je al gegeten?" Noa keek op haar horloge.. Het was al lunchtijd geweest. Ach ja, het was toch al te laat om terug naar huis te gaan. "Alleen vanochtend." Ze haalde haar schouders op. Eigenlijk had ze best wel honger. En dorst. Ze stond op en dronk nog wat van de cactus.