hate my parents {Melissa}

Voor de god mag weten hoeveelste keer had Lana thuis ruzie met haar ouders gehad en was uiteindelijk gewoon naar buiten gevlucht om van hun eeuwige gezaag verlost te zijn. Nog boos van de ruzie schopte ze een steentje ver voor haar uit. Met haar handen in haar zakken liep ze op straat doelloos rond te lopen. Het ging nergens over, ze overdreven gewoon weer eens zoals gewoonlijk, vond Lana. Ze was even weggeglipt om naar haar lief te gaan die een stad of 2 verder woonde. Ze was zelfs op tijd thuis voor het avondeten! Zo stom dat ze boos waren geworden en toen ze haar vertelden dat ze huisarrest kregen, werd het haar te veel en is ze weggelopen en zo is dus beland in deze eenzame straten. Ze keek even naar rechts en zag mensen eten in de McDonald's, lachend en smikkelend. Ze werd er gefrustreerd en hongerig van. Ze had nog steeds niet gegeten en haar protesteerde luid. 'Och, hou je kop.' Fluisterde ze in zichzelf. Ze had geen tijd gehad om geld mee te grissen of een jas dus ze rilde van de kou in haar frisse topje met korte shortje. Ze keek op toen ze het steentje terug zocht dat ze net had weggeschopt en botste per ongeluk tegen iemand op. 'Au, kun je niet doorlopen?' Riep ze boos terwijl ze met een frons naar de persoon die voor haar stond, keek.

Melissa staarde uit de grote ramen van de McDonald's naar buiten. Naast haar zaten haar ouders te genieten van hun hamburgers met friet, maar Melissa had niet veel honger. Achter haar zaten een paar kleine kinderen rumoerig te ruziën. Mel kreeg hoofdpijn van ze. Al die krijsende kinderen, de tierende ouders... Ze pakte haar plankje met eten en liep naar buiten. Mel ging zitten op een van de bloembakken en zuchtte, eindelijk weg van die drukte.
Een tijdje zat ze zwijgend te eten, maar het was te koud om buiten te zitten zonder haar jas, en die was ze binnen vergeten. Zou ze teruggaan? Dat zou wel wat stom overkomen...
Uiteindelijk ging ze haar jas en sjaal toch maar halen, haar ouders keken even op toen ze voorbijkwam, maar zeiden niets, ze waren het ondertussen wel gewend dat de drukte hun dochter soms te veel werd. Terwijl ze haastig terugliep naar haar bloembak, botste ze tegen een ander meisje aan, ongeveer even oud als zij, en haar sjaal en jas vielen op de grond. 'Au, kun je niet doorlopen?' riep het meisje boos. 'Sorry.' mompelde Melissa, terwijl ze snel haar jas en sjaal weer opraapte.

'Sorry.' Mompelde het meisje voor haar terwijl ze haar jas en sjaal terug opraapte. Lana bleef haar nors aankijken, maar bukte zich toen uiteindelijk toch om het meisje te helpen door haar sjaal van de grond te grissen en aan haar te geven. 'Hier, sorry, ik had niet zo moeten uitvallen, maar ik m'n ouders maken me helemaal gek.' Zuchtte ze terwijl ze de sjaal terug aan het meisje overhandigde. Ze leek van haar leeftijd, zou ze ook 13jaar zijn of zou ze zo'n kind zijn die er oud of juist jong uitzag voor haar leeftijd? 'Hoe heet je eigenlijk? Ik ben Lana en ik ben 13 jaar.' Vroeg ze nieuwsgierig naar het meisje kijkend. Ze haatte haar nieuwsgierigheid, ze had helemaal geen zin in een gesprek en toch had ze er een ontketend. Verdomme dacht ze boos, niet op het meisje, niet op haar ouders, maar op zichzelf dit keer. Ja, ze was meisje dat vol haat zat, maar daar kon ze niets aandoen vond ze zelf. Vermoeiend leunde ze met haar rug en één voet tegen de muur terwijl ze haar armen over elkaar sloeg om haar kippenvel wat te verbergen. Ze keek niet naar het meisje, maar naar de vloer en walgde van al het kauwgom die de mensen generaties lang op de grond hadden gegooid. Ze trok haar neus op en keek dan maar weer naar het meisje. Was ze nu maar weer bij haar lief, nouja haar ex intussen. Haar ouders zullen wel alvast naar zijn ouders hebben gebeld en geklaagd en dan zou hij haar nooit meer willen spreken, niet dat ze dat zo erg vond, hij was leuk, maar ze was niet echt verliefd. Ze hield niet van die zoetigheid dat bij een relatie hoorde.

Het meisje raapte Melissa's sjaal op en gaf hem terug. 'Hier, sorry, ik had niet zo moeten uitvallen, maar ik m'n ouders maken me helemaal gek.' zuchtte ze. Melissa keek op, zo voelde ze zich ook zo vaak, dat haar ouders haar helemaal niet begrepen. 'Hoe heet je eigenlijk? Ik ben Lana en ik ben 13 jaar.' Mel twijfelde, zou ze wel of niet antwoorden? Ze kende het meisje, Lana, niet echt, en had ook niet veel zin in een gesprek, maar ze had het gevoel alsof Lana iemand was die haar begreep, die ook soms problemen had met haar ouders. 'Ik ben Melissa.' zei ze toen maar. Lana leunde tegen de muur van de McDonald's en wreef met haar handen over haar armen. 'Wil je m'n sjaal lenen?' opperde Melissa, zelf had ze haar jas al aangetrokken.

'Ik ben Melissa.' Antwoordde het meisje uiteindelijk. Melissa, hm geen slechte naam, vond Lana. Ze wist natuurlijk wel nog altijd haar leeftijd niet, maar dat kon haar intussen al niet meer zo schelen. Ze knikte even kort dat ze het een goede naam vond en was verrast toen Melissa haar sjaal naar haar uitstak. Ze ging toch niet klagen over een of andere vlek van op de grond te vallen hé? Want dan zou Lana hem snel smeren, zulke wijven verafschuwde ze. 'Wil je m'n sjaal lenen?' Vroeg Melissa en Lana zuchtte opgelucht, dit meisje, Melissa viel best mee en Lana nam na een korte twijfel de sjaal aan en deed hem rond haar schouders. 'Bedankt.' Zei ze simpel terwijl ze wel een gat in de lucht kon springen dat ze iets rond haar koude armen kon slaan. Haar maag rammelde opnieuw. Lana keek met haar schouders verontschuldigend ophalend naar Melissa. Waarom was ze nou zo dom om niet eens een koek ofzo mee te grissen voor se woedend was weggelopen?  Ze keek weer naar binnen, naar alle lawaaierig etende mensen. 'Heb jij wel eens het gevoel van: fuck de wereld, ik heb niemand nodig, ze zijn toch allemaal naïef en stom?' Vroeg ze plots tot haar eigen verrassing luidop.

'Heb jij wel eens het gevoel van: fuck de wereld, ik heb niemand nodig, ze zijn toch allemaal naïef en stom?' vroeg lana. Melissa knikte. 'Soms kunnen m'n ouders echt zo irritant doen. Dan doe ik dit weer niet goed, of ben ik dat weer vergeten. En dan blijven ze maar doorgaan hoe goed ik het eigenlijk wel niet heb, dat ik niet moet zeuren en vooral m'n mond moet houden.' Mel zuchtte, soms was het allemaal toch zo ingewikkeld! Ze hoorde Lana's maag rommelen en dacht toen aan haar eigen eten. Ze pakte het een zakje van het dienblad en gaf het aan Lana. 'Hier, eet dat maar op, ik heb toch geen honger meer, al zal het nu wel al een beetje koud zijn.' Ze haalde verontschuldigend haar schouders op en stak het zakje met haar hamburger opnieuw naar haar uit.

'Soms kunnen m'n ouders echt zo irritant doen. Dan doe ik dit weer niet goed, of ben ik dat weer vergeten. En dan blijven ze maar doorgaan hoe goed ik het eigenlijk wel niet heb, dat ik niet moet zeuren en vooral m'n mond moet houden.' Lana knikte dat dat precies was wat ze bedoelde. 'Hier, eet dat maar op, ik heb toch geen honger meer, al zal het nu wel al een beetje koud zijn.' Zei Melissa toen ze een zakje van haar dienblad haalde en naar haar uitstak. 'Zeker? Dankjewel, maakt niet uit dat het al wat koud is ik rammel!' Zei Lana toen ze de hamburger snel aannam en een hap nam. 'Het was misschien toch niet zo slim van me om zomaar weg te lopen.' Zei terwijl ze haar schouders ophaalde naar Melissa en haar dankbaar aankeek. Ze kende het meisje nog maar net, maar ze had nu al meer respect van Lana verdiend dan haar ouders in haar hele leven. Ze morste wat saus op de sjaal van Melissa en keek haar verontschuldigend en geschrokken aan. 'Oh, het spijt me zo.' Zei ze met haar mond vol. In een wanhopige poging probeerde ze de vlek aan haar jeansshort af te kuizen, maar zonder succes. 'Verdomme.' brabbelde ze terwijl ze wanhopig over de vlek wreef, maar zonder succes.

'Zeker?' vroeg Lana. 'Dankjewel, maakt niet uit dat het al wat koud is ik rammel!' Ze pakte de hamburger aan en Melissa glimlachte, blij dat ze Lana had kunnen helpen. Ze vond fastfood toch niet lekker. 'Het was misschien toch niet zo slim van me om zomaar weg te lopen.' zei Lana toen ze begon aan de hamburger. Weggelopen? Dat verklaarde waarom ze zonder warme kleren en eten buiten was. 'Ga je dan 's avonds terug naar huis?' vroeg Melissa, toch een beetje nieuwsgierig. Ze zou toch niet buiten slapen? Ze had het nu al zou koud...
'Oh, het spijt me zo.' Melissa keek op, Lana had wat saus op haar sjaal gemorst en probeerde die er nu af te vegen met haar jeansbroek. 'Verdomme.' mompelde ze. Melissa raakte lichtjes Lana's handen aan, om haar te doen stoppen. 'Laat maar, ik vraag wel aan mam om hem te wassen.'

'Laat maar, ik vraag wel aan mam om hem te wassen.' zei Melissa toen ze haar liet stoppen met haar handen. Lana besefte dat ze een vraag had gemist doordat ze zo bezig was met die vlek. 'Nogmaals sorry hoor en wat vroeg je daarnet?' Vroeg ze, maar toen wist ze plots wat ze had gevraagd. 'Oh, goh ik zou het niet weten... misschien best wel, maar dan krijg ik nog meer op mijn kop en dat kan ik nu echt niet hebben.' Zei Lana. Ze durfde Melissa niet aan te kijken, ze voelde zich best dom en kinderachtig nu ze er zo over nadacht, maar ja, nu was het te laat, nu kon ze niet met hangende pootjes terug keren. Misschien dat het best was dat vannacht niet terug thuis kwam zodat haar ouders eindelijk eens konden beseffen dat ze niets meer over haar hadden te zeggen, dat ze volwassen genoeg was om zelf dingen te beslissen zonder dat haar ouders elke stap die ze zette in de gaten hielden.

'Oh, goh ik zou het niet weten... misschien best wel, maar dan krijg ik nog meer op mijn kop en dat kan ik nu echt niet hebben.' Lana keek naar de grond. Melissa pijnigde haar hersenen, kon ze Lana echt niet helpen? Misschien dat ze bij haar thuis kon slapen? Maar ze kende Lana eigenlijk niet, en van haar ouders zou ze zeker geen vreemde in huis mogen nemen. Het strandhuisje? Dat was niet echt warm, maar er lagen veel strandhanddoeken... 'Lana?' vroeg Melissa aarzelend. 'Misschien dat je in ons strandhuisje kan slapen? Dan zal je wel op de planken moeten liggen, maar er liggen nog wat handdoeken.' Nu Melissa er verder over nadacht, was het eigenlijk wel nog een goed plan. En er lagen warme reservekleren die Lana kon aandoen.

'Lana?' vroeg Melissa aarzelend. 'Misschien dat je in ons strandhuisje kan slapen? Dan zal je wel op de planken moeten liggen, maar er liggen nog wat handdoeken.' Lana twijfelde, zou ze niet gewoon beter naar huis gaan? Nee, dat is voorlopig geen optie. Het klinkt wel goed, dat strandhuisje dan, het zou warmer zijn dan de hele nacht ronddwalen in Perdido Beach. 'Wow, zou ik dat echt mogen? Dankjewel Melissa!' Zei ze dankbaar en enthousiast. 'Hé, mag ik je nummer? Misschien dat we, als ik niet weg ben gelopen van huis, samen iets leuks doen later? Oja, moet je je sjaal al terug hebben?' Vroeg ze in een opwelling. Ze vroeg vrijwel nooit andermans nummers, meestal kreeg ze die gewoon of gaf ze de hare zelf, op een coole manier. Het kwam vast door de emotie-achtbaan van vandaag.

'Dankjewel Melissa!' Riep Lana enthousiast. 'Hé, mag ik je nummer? Misschien dat we, als ik niet weg ben gelopen van huis, samen iets leuks doen later? O, ja, moet je je sjaal al terug hebben?' Melissa schudde van nee. 'Hou die nog maar even, ik heb hem toch niet nodig.' Melissa wou haar gsm al pakken, toen ze besefte dat die nog bij haar ouders lag. 'Mijn gsm ligt nog in de McDonald's.' kreunde ze. 'Misschien zie ik je een andere keer? Waar ga je naar school?'

Melissa schudde van nee. 'Hou die nog maar even, ik heb hem toch niet nodig.' Lana zag dat ze haar gsm wou pakken, maar ze kreunde dan:'Mijn gsm ligt nog in de McDonald's.' Lana keek even naar binnen al die stomme mensen die lachten of juist ruzie hadden en naar hier kwamen in een poging het goed te maken, hoe zielig waren deze mensen wel niet? 'Misschien zie ik je een andere keer? Waar ga je naar school?' Vroeg Melissa. Lana keek terug naar haar en liet de mensen in de McDonald's voor wat ze waren. 'Och gewoon hier in Perdido Beach, jij?' Antwoordde ze terug met haar normale nonchalante houding. Ze sloeg de sjaal terug over haar schouders want ze kreeg het weer koud en ze mocht hem toch nog even lenen.

'Och gewoon hier in Perdido Beach, jij?' vroeg Lana. Melissa knikte 'Ook hier. Mijn moeder werkt op Coates, en van haar moest ik dus ook naar daar gaan, maar ik heb net zolang gezeurd tot ik naar deze school mocht.' Melissa grinnikte toen ze eraan terugdacht. Een hele week had ze gezeurd en geklaagd, tot haar ouders bijna gek werden en hadden toegegeven. Melissa keek op haar horloge, digitaal natuurlijk, en las op het schermpje 08:26. 'Zullen we dan maar naar het strandhuis gaan? Kan ik je tonen waar het staat.'

'Ook hier. Mijn moeder werkt op Coates, en van haar moest ik dus ook naar daar gaan, maar ik heb net zolang gezeurd tot ik naar deze school mocht.' Lana grinnikte en zag het al voor zich, brr coates zo'n bekakte school met al die rijke kinderen die zich te goed voelen voor de rest. Daar zouden ze haar nooit of te nimmer op steken!' Ze zag hoe Melissa op haar horloge keek. 'Zullen we dan maar naar het strandhuis gaan? Kan ik je tonen waar het staat.' Lana knikte en volgde Melissa.