Where are you, mom? [OPEN]

"Ik... ik ben weggelopen..." Zijn stemmetje klonk hoger dan eerst. Hij werd heel verdrietig. "Is dat dan zo erg?... Ik loop zo vaak weg" Hij was nog maar klein, dat was toch wel duidelijk. Misschien dat zijn ouders wel heel streng waren of zo.. Of dat hij heel lang weg was geweest. Wist zij veel

"Is dat dan zo erg?... Ik loop zo vaak weg" Luke keek op. Liep zei ook altijd weg? Dan begreep ze hem misschien... Zijn vingers speelden met een takje dat op de bank lag. "Ik weet er eigelijk niet zo veel meer van..." Maar eigelijk wist hij het nog heel goed, als de dag van gisteren. Die ene dag had zijn hele leven verpest...

"Ik weet er eigelijk niet zo veel meer van..." Hij begon met een takje te spelen. "Was je ver weggelopen?" Misschien dat hij de weg niet terug had gevonden.. Maar dan zou hij niet hier zitten. En dan zou hij gewoon naar buiten mogen. "Of kwam je niet meer terug?.. Ik kom altijd binnen 12 uur terug." Zou hij al hebben leren kloklezen? Zelf vond ze kloklezen heel moeilijk.

"Was je ver weggelopen?" vroeg Noa. "Of kwam je niet meer terug?.. Ik kom altijd binnen 12 uur terug." Luke wist het niet, echt niet. "Ik... weet niet hoelang ik weg ben geweest." Hij kneep zijn ogen dicht en mompelde: "Ik stal wat eten uit de vuilnisbakken, 's nachts was het altijd zo koud..." Luke rilde bij de herinnering aan al die eenzame nachten, de ratten en het donker.

"Ik... weet niet hoelang ik weg ben geweest." Luke kneep zijn ogen dicht. "Ik stal wat eten uit de vuilnisbakken, 's nachts was het altijd zo koud..." Mompelde hij. Noa merkte een rilling op. Aarzelend legde Noa haar hand op zijn schouder, maar ze trok hem snel terug. "Maar.. Heb je je ouders dan nog steeds niet gevonden?" Zei ze zachtjes.

"Maar.. Heb je je ouders dan nog steeds niet gevonden?" Noa legde een hand op zijn schouder, maar trok hem snel weer weg, alsof hij een besmettelijke ziekte had. Misschien was verdriet dat wel. Luke draaide zijn hoofd weg, hij wou niet dat Noa zijn tranen zag, die nu zo snel kwamen. Toen hij het hoorde had hij geen één traan gelaten, hij had hen niet geloofd, maar waarom waren ze hem dan niet komen halen? Waarom zat hij hier? Gevangen tussen die ijzeren, enge hekken met hun scherpe punten, die niemand binnen of buiten lieten. Straks kwamen ze hem halen, dat wist hij zeker. Steeds maar opnieuw klonk dat ene, verraderlijke zinnetje in zijn hoofd. Ze komen me halen, ze komen me halen... Hij sloot zijn ogen en krulde zich op tot een bolletje. Zacht neuriede hij het slaapliedje dat zijn moeder vroeger altijd voor hem gezongen had, en vergat alles. Hij sloot zich op in z'n eigen, kleine wereldje, zonder besef van tijd of ruimte. Hij was alleen, zo verschrikkelijk alleen.

Het werd eng. Luke wende zich van haar af en krulde zich op tot een bolletje. Hij begon een liedje te neuriën. Aarzelend tikte Noa op zijn schouder, maar hij reageerde niet. Ze kroop een beetje weg. Misschien dat er een vloek over hem rustte, of had hij gek was. Ze hoorde voetstappen en nam meteen haar kattengedaanten aan. Twee mannen kwamen de hoek om lopen en jaagde haar weg. Sissend sprong ze door de tralies, maar ze ging niet weg. Ze bleef net achter de tralies staan.

Luke voelde niets, hoorde niets, maar hij zag de twee mannen toch aankomen. Als door een slang gebeten stond hij op, en droogde zijn tranen, zodat de mannen het niet zagen. Waar was Noa? Luke zag een zwart-witte kat richting het hek lopen. "Dag Noa." zei Luke stilletjes. Een van de twee mannen pakte hem ruw bij de arm, Adriaan. "Kom. We vertrekken." Adriaan zorgde voor alles: de villa, de andere huizen, het geld en ten slotte, Luke. Hij wist best dat zolang hij nog leefde, Adriaan geen cent zou krijgen van de grote erfenis van zijn ouders. Hij zou het beter vinden als Luke samen met zijn ouders was omgekomen. Adriaan trok hem aan zijn arm mee naar de auto, terwijl de chauffeur de deur opendeed, Luke had hem nog nooit gezien. Voordat hij de limo instapte, keek hij nog één keer achterom. Maar nergens kon hij de zwart-witte kat zien. De chauffeur sloeg de deur met een klap dicht, hij was weer alleen...