Where are you, mom? [OPEN]

Vanaf het hek kon je een klein jongetje zien, die op de bank aan het Coates gebouw zat. Zijn benen konden de grond net niet raken, dus schommelde hij er wat heen en weer mee. Maar van dichtbij kon je de diepe frons zien in zijn jonge gezichtje. Zijn ogen waren toe gesloten en hij murmelde iets onverstaanbaars. 'Mama' fluisterde hij, denkend aan vroeger. Tranen welden in hem op.

Ze besloot haar kat gedaante aan te nemen. Kinderen voelde zich immers sneller op hun gemak bij dieren. En met een wolf zou hij dacht ze niet zo snel knuffelen. Ze sprong op het bankje en trippelde naar hem toe. Spinnend begon ze hem kopjes te geven. 'En nu maar hopen dat hij zijn wapen thuis heeft gelaten. Ik heb geen zin en een mes in mijn rug.' Dacht Noa peinzend

Door een waas van tranen zag Luke een kat naast hem op de bank springen. Spinnend gaf ze hem kopjes, alsof ze zijn verdriet begreep. Luke veegde met een mouw zijn tranen weg en aaide de kat aarzelend. 'Ik wacht op mijn ouders, ze komen me straks vast en zeker halen.' Vermoeid liet hij zijn schouders een paar centimeter zakken. Hij zat er al de hele dag. De juffen hadden hem gezegd dat hij naar binnen moest komen, dat zijn ouders niet kwamen, maar Luke was koppig blijven zitten. Een grote traan biggelde naar beneden. 'Waar zijn jullie toch?' vroeg hij zich fluisterend af.

Het was gewoon zielig. Als ze hem het zou vertellen werd hij nóg verdrietiger. Als ze het hem niet vertelde drong het wel tot hem door en werd hij ook verdrietig. Veel was er dus niet te kiezen. "Sorry. Maar ze komen echt niet terug... Ze hebben je hier achter gelaten. Het zal heel lang duren als ze weer terug komen" Haar stem klonk een beetje mauwerig. Maar ze was dan ook een kat. Dat moest ze niet vergeten. Noa vroeg zich af of het jongetje wist van wat Coates was of deed.

"Sorry. Maar ze komen echt niet terug... Ze hebben je hier achter gelaten. Het zal heel lang duren als ze weer terug komen" Een mauwerige stem klonk naast hem en Luke sprong verschrikt van de bank. 'Jij praat!' Met angstige ogen staarde hij de kat aan, die nog steeds op het bankje zat.

'Jij praat!' Hij sprong op van het bankje. O ja. Oeps. "Ook goedenmorgen. Je praat zelf trouwens ook. Ik weet niet of je dat door had." Ze zwiepte geïrriteerd met haar staart en besloot dat het genoeg was. Ineens zat er geen kat maar een meisje op de bank. Ze had een licht spottende blik, maar het grootste deel was irritatie en medelijden. Die gevoelens zouden nooit bij elkaar passen. Maar nu even wel. Voor Noa was er een uitzondering gemaakt.

"Ook goedemorgen. Je praat zelf trouwens ook. Ik weet niet of je dat door had." sprak de kat weer. "Maar jij bent een kat, en katten kunnen toch niet praten?" vroeg hij aarzelend, hij wilde de sprekende kat natuurlijk niet kwetsen of zo, je wist maar nooit met pratende dieren. Luke knipperde even met zijn ogen, en ineens zat en geen poes maar een meisje op de bank. Hij knipperde nog een paar keer, om te zien of ze niet plots terug in een kat zou veranderen, maar vroeg toen wantrouwig: "Wie ben jij eigenlijk?"

"Wie ben jij eigenlijk?" Kom op zeg. Zag hij dat dan niet? Het meisje dat eerst een pratende kat was en nu ineens een meisje. En dat toevallig ook in een uil en wolf kan veranderen. "Ik ben Noa." En nu verwachtte ze dat het kleine jongetje ook zijn naam zou zeggen.

"Ik ben Noa." antwoordde het kat-meisje. Tuurlijk, alsof dat zo normaal was. Luke begreep dat zei nu ook van hem verwachtte dat hij zijn naam zei, en snel antwoordde hij: "Mijn naam is Luke." Hij vertrouwde hij meisje nog niet helemaal, maar na een korte aarzeling besloot hij dat hij het er toch maar op moest wagen. "Heb jij een gave?" vroeg hij, niemand anders zou iets gehoord hebben, maar Noa zou het niet eens merken dat hij niet écht met haar gesproken had.

"Heb jij een gave?" Noa grinnikte. "Yep." Even wachtte ze voor ze haar kunstje toonde. Een roodborstje vloog op van de plek waar Noa net had gezeten, en vloog een rondje. Toen het vogeltje op het bankje ging zitten zat er ineens een kat. Noa werd weer haar menselijke gedaante. "Ik kan ook nog niets anders. Maar je moet beloven niet bang te worden en gewoon te blijven staan. Ik ga je niet opeten." Het was erg duidelijk. Toen Luke zijn woord had gegeven stond ze langzaam op. Het jongetje knipperde één keer met zijn ogen en er stond een wolf voor hem. Een grote, zwarte wolf met amber kleurige ogen. "Ik meen het. Niet bang worden." De wolf klonk haast smekend.

"Yep." antwoordde het meisje. "Ik kan ook nog niets anders. Maar je moet beloven niet bang te worden en gewoon te blijven staan. Ik ga je niet opeten." Luke staarde haar met open mond aan toen ze zichzelf veranderde in een kat, en daarna een wolf. Dat was pas een coole gave! Wat had hij nu helemaal? Tela... Tele... Het kon het niet eens uitspreken. "Weet je," zei hij aarzelend. "ik heb ook een gave."

 "Weet je," zei Luke aarzelend. "ik heb ook een gave."

O...
"Oke." Noa glimlachte. Het jongetje had haar iets aan kunnen doen..

Dat was wel even schrikken.
"Wat kan je?"

Note: XD Best vage post

"Oké." zei Noa glimlachend. "Wat kan je?" Luke was verrast dat ze zo ontspannen reageerde. Hij had verwacht dat ze op z'n minst wat zou verbaasd zou zijn. Ach ja, opgewekt wiebelde hij met zijn benen. Op slag was hij weer een klein kind, dat zijn trucje aan de grote mensen wou tonen. Een glimlach speelde op zijn gezicht. "Kijk, mijn mond beweegt niet, maar toch kan je me horen!"

@Noa, gelieve minstens 3 2 regels te posten =)

"Kijk, mijn mond beweegt niet, maar toch kan je me horen!" Noa`s ogen groeide als kool. "Eh.. Wow.." Stamelde ze van haar stuk gebracht. Zijn mond bewoog inderdaad niet.. Hoe lang deed hij dat al? Noa bedacht zich dat ze er nooit zo op lette of iemand zijn mond bewoog. Dit was echt raar.

"Eh.. Wow.." Stamelde het meisje. Luke was een beetje teleurgesteld, ze leek niet echt onder de indruk. Hij had al zo lang niemand meer gehad om gewoon mee te praten, en hij voelde zich vreemd genoeg veilig bij het meisje, ze deed hem denken aan zijn grote zus. Hoe lang was het nu geleden? Een maand, het leek wel een eeuw. Plots sprongen de tranen in zijn ogen. Nee! Niet nu! Hij moest het vergeten, niet meer aan denken...

Het leek alsof het jongetje in zou storten. Dat hij elk moment in huilen uit zou barsten en nooit ging stoppen. "Ik vind het heel knap!" Wat was dit moeilijk.. Noa zakte op het bankje neer. "Ik schrok gewoon een beetje dat je ook een gave had. Het kon zijn dat je weet ik veel, enorm sterk was. Dan had je me zo op dat hek kunnen gooien." Noa keek naar het hek. Ze was hier zo enorm slecht in..

Noa zag zijn opkomende tranen en zakte op het bankje neer. "Ik vind het heel knap!" zei ze haastig. "Ik schrok gewoon een beetje dat je ook een gave had. Het kon zijn dat je weet ik veel, enorm sterk was. Dan had je me zo op dat hek kunnen gooien." Tuurlijk, dacht Luke bijna boos. "Dat zeg je alleen maar om me te doen stoppen met huilen!" Onbewust had hij zijn gave weer gebruikt, hij deed dat bijna automatisch als ergens boos om was, of verdrietig. Deze keer was hij het allebei.

"Dat zeg je alleen maar om me te doen stoppen met huilen!" Noa zuchtte. "Tuurlijk doe ik dat. Maar dat wil niet altijd zeggen dat ik het niet meen." Ze grinnikte. "Het lijkt me best wel gaaf om in het openbaar privé gesprekjes te voeren." Ze dacht nog iets anders, maar dat zei ze er niet bij. Ze hoopte dat Luke niet verder zou gaan met bijna huilen en boos zijn. Noa was zo enorm slecht met mensen

"Tuurlijk doe ik dat. Maar dat wil niet altijd zeggen dat ik het niet meen." zei Noa. "Het lijkt me best wel gaaf om in het openbaar privé gesprekjes te voeren." Luke besefte geschokken dat hij zijn gave weer gebruikt had. "Ow, sorry. Ik.. ik wou.. Als ik boos of verdrietig ben.. dan gebruikt ik bijna automatisch mijn gave.." Luke zuchtte weer en liet zijn smalle schoudertjes hangen. "Waarom was je hier eigelijk?" vroeg hij, terwijl hij naast Noa op het bankje ging zitten.

"Ow, sorry. Ik.. ik wou.. Als ik boos of verdrietig ben.. dan gebruikt ik bijna automatisch mijn gave.." Noa had nog niet eens door gehad dat hij dat deed. Luke ging weer naast haar op het bankje zitten. "Waarom was je hier eigelijk?" Noa haalde haar schouders op. "Gewoon. De omgeving een beetje verkennen.. Niets bijzonders."

"Gewoon. De omgeving een beetje verkennen.. Niets bijzonders." antwoordde Noa schouderophalend. Luke staarde een beetje droevig naar de velden rond Coates. "Ik ben nog nooit in Perdido Beach geweest." bekende hij stilletjes.

"Ik ben nog nooit in Perdido Beach geweest." Nou.. Oké. "Wat? Mogen jullie helemaal nooit naar buiten?" Waar sloeg dat op? Luke staarde naar de velden. Het zag er triest uit. Onherbergzaam. Er zou vast geen een dier leven. Ze moest er niet aan denken te wonen. "Hoe is het om hier te wonen?" Het moest vreselijk zijn.. Ze snapte eigenlijk niet waarom Luke hier woonde. Hij was geen gestoorde, moordende gek. Anders zou ze dat binnen 20 seconden hebben gemerkt. Wat zou hij hebben?

"Wat? Mogen jullie helemaal nooit naar buiten?" vroeg Noa verontwaardigt. Luke aarzelde. "Nou, de anderen mogen wél naar buiten." hij zweeg, hij had al genoeg gezegd, hij wou die geschiedenis niet opnieuw oprakelen, al vertrouwde hij Noa wel.

"Nou, de anderen mogen wél naar buiten." Dus er waren meer kinderen.. En hoezo mocht hij niet naar buiten. Dit was een soort kindermishandeling. Een kind moest de wereld zien, Noa zou daar niet zonder kunnen. Ze zou het niet uithouden om de hele tijd op deze trieste plek te zijn. "Waarom? Wat is er gebeurd?" Ze vroeg het zachtjes. Het jongetje voelde zich rot. Dan moest je het voorzichtig benaderen. Het was het zelfde principe als met een prooi. Daar sloop je heel voorzichtig naar toe, om vervolgens je doel te bereiken. Dan moest je het wel precies goed doen. Anders had de prooi je door en was het einde jacht.

"Waarom? Wat is er gebeurd?" vroeg Noa. Luke had geen zin om erover te praten, maar langs de andere kant kon hij nu eindelijk zijn hartje luchten. "Ik... ik ben weggelopen..." Zijn stem brak, zelfs nu nog was er dat drukkende gevoel op zijn hart, dat hem helemaal dreigde te verpletteren.